Dla wymienionych wyżej uczestników otocze­nia rodzinność biznesu oznacza większe bez­pieczeństwo zawieranych z nim transakcji, za­dowolenie z jakości oferowanych produktów, wysoką kulturę obsługi, empatię wobec kon­trahentów, wrażliwość na zróżnicowane potrzeby klientów docelowych i gotowość doskonalenia i dostosowywania swojej oferty do nich w celu maksymalizacji zadowolenia, w końcu wyjątkową odpowiedzialność społeczną. Taki od­biór firm rodzinnych przez otoczenie ułatwia im budowa­nie przewagi konkurencyjnej nad firmami nierodzinnymi, powiększanie lojalności klientów, zmniejszanie wrażliwości rynku na wzrosty cen oferowanych produktów, wprowa­dzanie nowych produktów na rynek, a także wybór od­powiednich partnerów do wspólnych przedsięwzięć czy pozyskiwanie zewnętrznych i kapitałowych źródeł finan­sowania. Dzieje się tak dzięki wyróżniającym umiejętno­ściom firm rodzinnych w zakresie kreowania kapitału spo­łecznego także zewnętrznego, którego wynikiem jest silna reputacja. A zatem rodzinność jest specyficznym „ekwiwa­lentem" marki.

Realia polskie, niestety, są takie, że o ile odbiór społecz­ny firm rodzinnych stale się poprawia i rośnie świadomość znaczenia tych podmiotów dla młodej gospodarki rynko­wej, o tyle sami właściciele często jednak ukrywają tożsa­mość swoich biznesów albo niepewnie, zdecydowanie za słabo ją eksponują tracąc korzyści, jakie się z nią wiążą. Wi­doczne jest to w prospektach emisyjnych niektórych spółek publicznych notowanych na rynku podstawowym i New-Connect, w których mimo ewidentnego charakteru rodzin­nego (struktura akcjonariatu i rady nadzorczej) pomija się informacje na temat powiązań rodzinnych osób pełniących role zarządcze lub/i nadzorcze. Nierzadką praktyką auto­rów prospektów emisyjnych (autoryzowanych doradców) jest traktowanie rodzinności jako specyficznej formy ryzy­ka dla inwestorów i wspominanie o niej w części prospektu opisującej wszystkie rodzaje ryzyk związanych z danym biznesem. Niechęć do manifestowania rodzinnego charak­teru biznesu wynika z przekonania, że rodzinność kojarzy się z nepotyzmem i niskim poziomem profesjonalizacji zarządzania. To właśnie szkodliwe stereotypy, utrzymu­jące się w tym względzie w Polsce są odpowiedzialne za stosunek wielu przedsiębiorców do rodzinności swoich biznesów. Tymczasem na liczących się giełdach światowych komunikat o rodzinnym charakterze spółki zwiększa zain­teresowanie nią inwestorów z racji ich świadomości co do bezpieczeństwa i ponadprzeciętnej rentowności inwestycji w tego rodzaju podmiot gospodarczy.

Wyniki pierwszych znaczących badań wskazujących na wyższą efektywność firm rodzinnych niż nierodzinnych zostały opublikowane już w 2003 r¹. Wbrew oczekiwaniom autorów okazało się, że firmy rodzinne amerykańskie z listy S&P500 w okresie 1992-1999 osiągały znacząco lepsze wyni­ki działalności od swoich odpowiedników nierodzinnych. Obaliło to przekonanie, że koncentracja własności i kon­troli rodzinnej skorelowana jest negatywnie z osiąganymi wynikami finansowymi oraz, że zarząd rodziny działa na zasadzie agencji w stosunku do mniejszościowych udzia­łowców spoza rodziny. W trybie nieakademickim zwery­fikowano pozytywnie wyniki cytowanych badań Ander­sona i Reeba z inicjatywy Business Week też na próbie firm S&P500 analizując ich wyniki osiągane w latach 1993-2003². Badania przeprowadziła firma konsultingowa Spencer Stu­art. Podobne analizy wykonane przez Thomson Financial dla Newsweeka na sześciu głównych indeksach giełdowych w Europie od Londyńskiego FTSE do Madryckiego IBEX potwierdziły, że firmy rodzinne osiągają lepsze wyniki od firm nierodzinnych. Podobną prawidłowość stwierdzono w warunkach polskich w odniesieniu do giełdy podstawo­wej w Warszawie. Wyniki opublikowane zostały w 2010r w Family Business Review.³